Σαν σήμερα, λοιπόν, 25 Νοεμβρίου 1973, μια ολόκληρη εβδομάδα μετά την εξέγερση (με ή χωρίς εισαγωγικά) του Πολυτεχνείου, ο νέος αόρατος δικτάτωρ, Ταξίαρχος Δημ. Ιωαννίδης, θα ανατρέψει τον Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, και θα ορίσει πρόεδρο της Δημοκρατίας, χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, τον στρατηγό Γκιζίκη, ο δε Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος παίρνει εντολή να σχηματίσει πολιτική κυβέρνηση. Ναι, Πολυτεχνείο και λοιπές πανεπιστημιακές σχολές θα συνεχίσουν να λειτουργούν κανονικά. Έτσι θα πορευτούμε μέχρι την 23η Ιουλίου 1974. Αλλά, αλλοίμονο, θα πρόκειται για μια προδοτική, εγκληματική πολιτική διαδρομή με κατάληξη τον ακρωτηριασμό του Ελληνισμού. Στάχτη και μπούρμπερη ; Όχι ακριβώς. Ο Ελληνισμός δεν ξεραίνεται!
Με τη χρονική απόσταση από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ως ασφαλές μέγεθος, λέμε:
Μακάρι τότε να είχε γίνει εκείνο που θα γινόταν δεκαέξι χρόνια αργότερα με το τείχος του Βερολίνου. Οι έλληνες πολίτες, ομόψυχα και ομοθυμικά, να είχαν πάρει το σφυρί και το καλέμι και να γκρέμιζαν το ‘‘τείχος’’ του στρατιωτικού καθεστώτος. Δεν το έκαναν. Έκλεισαν τα πατζούρια και άφησαν τους φοιτητές στην τύχη τους. Αξιέπαινη η προσπάθειά τους, αλλά μέχρι πού μπορούσαν να φθάσουν οι φοιτητές χωρίς πολιτικούς μπροστάρηδες; Συμβιβάστηκαν και κάλεσαν το ερπυστριοφόρο να γκρεμίσει την καγκελόπορτα. Έτσι έληξε «αυτή η τουριστικού τύπου αντίσταση», όπως διατείνεται ο αείμνηστος ακραιφνής αριστερός, Βασίλης Ραφαηλίδης.
Μακάρι εκείνο το βράδυ, ο Καραμανλής να είχε πάρει αγκαζέ έναν πρώην γάλλο ομόλογό του και να είχε επιστρέψει στην Ελλάδα. Δεν το έκανε.
Μακάρι εκείνο το βράδυ, ο Αντρέας να φόρτωνε το ΠΑΚ με τα εκατομμύρια τις χρηματικές εισφορές και να είχε προσγειωθεί σε κάποιο ελληνικό αεροδρόμιο. Δεν το έκανε.
Μακάρι εκείνο το βράδυ ο Μητσοτάκης να έκανε τα χέρια του χωνί και να βροντοφωνάξει, ‘‘σύντεκνοι έρχομαι’’. Δεν το έκανε. Η Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον θα είχε ξεσηκωθεί.
Η κατάσταση ήταν ώριμη. Σε ποιόν καφενέ, αλήθεια, ή σε ποιό πανεπιστημιακό αμφιθέατρο της Εσπερίας χασομερούσαν τόσοι και τόσοι μεταπολιτευτικοί αντιστασιακοί; Μέσα σ’ αυτούς και η διαχρονικά καιροσκοπική Μελίνα μας. Και με τους ναζί στην κατοχή, και μεταπολιτευτικό ‘‘δημοκρατικό – σοσιαλιστικό’’ σύμβολο!
Αλήθεια, γιατί αυτή η απάθεια από όλους, εντός και εκτός Ελλάδος; Ναι, υπήρξαν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, και τιμούμε. Μήπως συνέβαινε κάτι άλλο που μπορεί να έχει σχέση και με τη συναισθηματική διάθεση λαού και πολιτικών ηγητόρων έναντι του καθεστώτος; Διάθεση που άλλαξε μόνον όταν ακρωτηριάσθηκε ο Ελληνισμός; Όπως άλλαξε η διάθεση του Σοβιετικού καθεστώτος όταν είδε ότι δεν πάει άλλο, και γι’ αυτό άφησε τις πύλες του τείχους ανοιχτές και επέτρεψε το γκρέμισμα με το σφυρί και το καλέμι; Δέχομαι ότι είναι δύσκολη η εύρεση της αλήθειας και πιο δύσκολη η δημόσια διατύπωσή της.
Μερικούς μήνες αργότερα, Άνοιξη του .74, ως αρχηγός τετράδος αεροσκαφών F-104G, θα λάβω μέρος σε αεροπορική επίδειξη ενώπιον του Γκιζίκη, στο πεδίο βολής Αγχιάλου, με πραγματικά πυρομαχικά. Επίγεια κόλαση και αεροπορικός ρομαντισμός! Είχε προγραμματιστεί να γίνει γρηγορότερα ενώπιον του Παπαδόπουλου, αλλά δεν θα προκάνει!
Δεν ξεχνώ και την αεροπορική επίδειξη πάνω από την Αθήνα, λίγες εβδομάδες μετά το Απριλιανό πραξικόπημα του 1967, των δύο πολεμικών Μοιρών του αεροδρομίου της Σούδας, με τρείς τετράδες αφών F-84F η καθεμιά. Ανθυποσμηναγός, τότε, οκτώ μηνών. Η πρώτη μου συμμετοχή σε μεγάλο αεροπορικό σχηματισμό. Αυτό το τελευταίο έχει καταγραφεί στη συνείδηση του νεαρού αεροπόρου εκείνης της ημέρας, και όχι το πού και γιατί πηγαίναμε.
Σε στιγμές περισυλλογής διερωτώμαι, μήπως ήμουν μεταξύ των ολίγων που δεν πήραν σφυρί και καλέμι; Τι θα πει πιστός και φιλότιμος στρατιώτης! Ο ‘‘αντιστασιακός’’, πάντως, μετά την πτώση της ενιαίας και επτάχρονης Χούντας, θα φορεθεί αδιακρίτως, καθολικά και γενικευμένα.
Τώρα, δεν ξέρω πως λέγεται αυτό . . . ξομολόγηση, απολογησιά, είμαι λεύτερος, κατάκοπος ή ξαλαφρωμένος, τρικυμισμός πολυέκφραστος, ή ‘‘άμα γεράσει ο διάολος καλογερεύει’’. Άβυσσος η ψυχή. Πάντως, για λύτρωση ή για Ερινύες δεν μπορεί να γίνει λόγος. Αλλά, ας ακούσομε τον Καζαντζάκη,
«Μωρέ, θεριό, αλήθεια, είναι ο άνθρωπος. Ό,τι θέλει κάνει, όποια στράτα θέλει παίρνει. Η πόρτα της Κόλασης κι η πόρτα της Παράδεισος είναι κολλητά, κι όπου θέλει μπαίνει. Ο διάολος μπορεί και μπαίνει μόνον στην Κόλαση, ο άγγελος μπορεί και μπαίνει μονάχα στην Παράδεισο. Ο άνθρωπος μπαίνει ολούθε, όπου θέλει μπαίνει . . .»!
Όμως, το τραγικό με τον άνθρωπο είναι ότι, ενώ συχνά πυκνά χτυπάει την πόρτα της ‘‘κολάσεως’’, όταν στρίψει στη γωνία, στον πρώτο που θα συναντήσει θα προσποιηθεί ότι μόλις γύρισε από τον ‘‘παράδεισο’’. Απαρνείται τον εαυτόν του και την ιστορία του. Ιδιοτέλειες, ετεροφωτισμοί, μωροφιλοδοξίες, θρασυδειλίες, κενότητες, το δήθεν εθνικό αλάθητο, και πιο κει η δαψίλεια του ‘‘δημοκράτη’’. Ένας ολόκληρος συρμός ψυχικών αδυναμιών και μια προσωπικότητα εκτροχιασμένη και αλλοτριωμένη. Πρόκριμα ακόμα και για εθνικές τραγωδίες.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δείχνει ότι η κοινωνία είναι προβληματισμένη για τα εθνικά θέματα. Χωρίς ταυτόχρονα ως κοινωνία να μπορούμε να προσδιορίσομε το τι πρέπει να αλλάξει και πως μπορεί να αλλάξει. Μήπως, επ’ αυτού, η διαχρονική ρήση του Τσώρτσιλ, 10 Μαϊου 1940, ευθύς με την ανάληψη της πρωθυπουργίας του, «Αν το παρόν προσπαθήσει να κρίνει το παρελθόν θα χάσει το μέλλον», μας δείχνει τον δρόμο;
Ναι, με αυτό το σύνθημα, τότε, ο αρχηγός των Συντηρητικών ένωσε όλον τον πολιτικό κόσμο της Μεγάλης Βρετανίας, έχοντας ως άμεσο συνεργάτη τον αρχηγό των Εργατικών. Ναι, ο Πρωθυπουργός της νίκης, με αυτή την πολιτική πορεύτηκε επί πεντέμισυ χρόνια παγκόσμιου πολέμου με τα γνωστά νικηφόρα αποτελέσματα για όλον τον ελεύθερο κόσμο.
Βέβαια, όπως θα πει ο ίδιος, «Στο τέλος της περιόδου αυτής, όταν όλοι οι εξωτερικοί εχθροί υπετάγησαν άνευ όρων, ή ήσαν έτοιμοι να το κάνουν, οι Βρετανοί εκλογείς με απεμάκρυναν από τη διεύθυνση των κοινών πραγμάτων». Συμβαίνουν και στας καλλιτέρας των οικογενειών . . .
Τα πάντα, λοιπόν, είναι ζήτημα πολιτικής. Αλλά πώς αυτή ασκείται; Και εμείς εδώ στην Ελλάδα, εκτός των άλλων, έχομε την αδυναμία, όταν ασχολούμαστε με το αιτιατό να μην μπορούμε (ή να αρνούμαστε) να αναζητήσομε το αίτιο. Και, επί πλέον, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που, ως Μεσογειακοί, εστιάζομε στα ενθαρρυντικά όνειρα, τους μύθους και τις αυταπάτες, ενώ η πραγματικότητα είναι που μετράει. Και αν τολμήσομε να ασχοληθούμε σοβαρά με την πραγματικότητα, έρχονται οι ιδεοληψίες που μας θέτουν το δίλημμα, ‘‘Αμυγδαλέζα’’ ή ‘‘Μόρια’’. Και τα καραβάνια να περνούν!
Θα μου πείτε, διαπιστώσεις και μόνον. Αποδεκτό!
Όσο για τους απολιθωμένους νοσταλγούς του τείχους του Βερολίνου και λοιπούς ανένταχτους, που θέλουν όμως τα σύνορα της Ελλάδος ανοικτά και . . . όσοι πιστοί Αφρο-Ασιάτες λαθρομετανάστες προσέλθετε, αλλά μακριά από την αυλή τους, αυτούς ακόμα και η ετυμηγορία της ιστορίας θα τους αγνοήσει.
«Το λέω απερίφραστα, οι πιο οξείες “αλληλέγγυες” και “antifa” φωνές προέρχονται είτε από χρήσιμους ηλίθιους είτε από προβοκάτορες», γράφει σήμερα ο Χρήστος Χωμενίδης για τη λαθρομετανάστευση. Η οποία, κατά τη γνώμη μας, έχει πάρει μορφή εισβολής. Από εβδομήντα επτά μουσουλμανικές χώρες έρχονται και δεν έχουν καμία σχέση με τη Συρία.
Φρονούμε ότι το μήνυμα του ”Πολυτεχνείου” δεν είναι η πληθυσμιακή αλλοίωση της Ελλάδος! Ούτε ο εξαναγκαστικός συγχρωτισμός του Έλληνα με αλλοεθνή και αλλόθρησκα στοιχεία.
25 Νοεμβρίου 2019. Γρηγόριος Δημ. Νούσιας – Αεροπόρος.
Υ.Γ. Σήμερα και η επέτειος του Γοργοποτάμου (1942). Ας κρατήσομε το θετικό μήνυμα αυτής της μόνης ενωμένης εθνικής αντίστασης.